“Bir gün gözümle gördüm. Peygamber efendimiz secdede iken Hasan geldi, sırtına bindi. Çocuk kendiliğinden ininceye kadar Peygamber Efendimiz onu indirmedi. Peygamber efendimiz namazda iken bacaklarını açar, Hasan da bir taraftan girer, öbür taraftan çıkardı.”
Peki, biz neden safların ardından gelen çocuk gülüşleri ve koşuşturmalarını engellemeye çalışıyoruz? Dur yapma, sus, koşma, gülme… Hiç yorulmadan sarf ederiz bu ikazları çocuklara… Düşünüyor muyuz ki bir çocuğun gönlü kırılırsa diye? Sevgili ebeveynler; Kendimizi böyle bir an da görürsek hemen aklımıza en güzel örnek Hz. Muhammed(sav) gelmeli. Çocuklara kızmak yerine geldikleri için tebrik etmeli, camilerimizi ne kadar çok şenlendirdiklerini onlara hissettirmeliyiz. Unutulmamalıdır! İyi niyetle çocuğun camiden atılması bile ileriki yaşlarda camiye karşı tavır almasını sağlayacaktır. Onları dışarı çıkarmak, cezalandırmak yerine camiye ısındıracak metotlar uygulanmalıdır. Her ebeveyn kendi çocuğunun elinden tutup kendi bulunduğu yerde namaz kıldırmalıdır. Çocuklar kendi başına bırakılmamalı, safların arasına alınmalıdır. Onlar bizim gelecek nesillerimiz gelecekteki cemaatimiz. Onları kovmak da ne imiş? Hiç çocuksuz teravih olur mu? (HİCRET YEŞİLBUDAK)
