Değerli okurlar,

Üç bölümlük bir yazı dizisinin ilk adımını atıyoruz. Modern hayatın bize sunduğu tüm konforlara rağmen, evlerin içinden yükselen sessiz bir çığlık var. İşte bu yazı dizisinde, o çığlığın izini süreceğiz.  

Çünkü mesele yalnızca çocuklarımızın hangi okula gittiği değil;
Onların hangi duygularla büyüdüğü, hangi travmalarla uyuduğu, hangi boşluklara baktığıdır.  Bu satırlarda, ışıl ışıl evlerin içinde kimsenin duymadığı o derin sessizliğe kulak vereceğiz.

Zenginliğin çölünde susuz kalan çocuklarımız var.
Mermer zeminli evlerde yankılanan sessizlikte, şoförlü arabaların arka koltuğunda büyüyen ama bir kez bile babasının dizine baş koymamış çocukların hikâyelerinde dolaşacağız. Her şeyin var olduğu ama bir şeylerin hep eksik kaldığı bir dünyayı konuşacağız.

Bu yazı dizimizde;
Paranın gölgesinde kalan çocukluklarımızı, başarıya boğulmuş bireyleri, sevgisizliğe terk edilmiş nesillerimizi gündeme taşıyacak. Her gün görünmeyen bir yaraya pencere aralayacağız. Çünkü:  
- Bazı çocuklarımız oyuncaklarla değil, ilgisizlikle  büyüyor. 
- Bazı çocuklarımız ise odalarında değil, içlerinde kaybolur.  

Yarın, ilk durağımıza varacağız.
O altın labirentin içinde yollarını kaybeden çocuklarla başlayacağız.  

Hazırsanız, bu sessiz çığlığın peşine birlikte düşelim.
Yarın görüşmek dileğiyle…  
Kalın sağlıcakla.