Bir çiçeğin yeşermesi için sadece toprak değil, doğru bir mevsim de gerekir.

İnsanın içindeki adalet, merhamet, sabır gibi değerler de yalnızca kelimelerle değil, doğru bir iklimde büyür.

Malumunuz, birkaç köşedir bu topraklarda filizlenmesi gereken asıl değerlerden bahsediyoruz.

Bugün bu yazı dizisinin sonuna geldik.

Ve artık sadece tespit yapmak değil, çözüm konuşma zamanı.

Son yazımızda çocukların yaşadığı kırılmaları konuşmuştuk:

Okullarda büyüyen zorbalıkları, ailelerdeki sessiz yabancılaşmaları, ekranlardan evlerimize sızan hoyratlığı...

Ve demiştik ki: Bütün bu yaraların temelinde, unutulan değerler yatıyor.

Peki şimdi soralım: Ne yapmalı?

Sadece şikâyet ederek mi geçireceğiz ömrü?

Yoksa küçük ama etkili adımlarla, yeniden filizlenmenin yolunu mu arayacağız?

Geçenlerde bir öğretmen dostumla sohbet ettik.

İçten bir sitemle dedi ki: "Biz çocuklara dört işlemi, tarihi, edebiyatı öğretiyoruz. Ama kalplerine kim dokunacak?"

İşte bütün mesele burada düğümleniyor.

Çünkü değer eğitimi, birkaç ders saatine sığacak bir iş değildir.

O, hayatın her anına karışmalı; evde, okulda, sokakta, medyada bir ruh gibi dolaşmalıdır.

Ve işe en yakından, en sıcak yerden; aileden başlamak gerekir.

Çünkü çocukların karakteri en çok evde inşa edilir.

Öyle ki bir sofranın etrafında dönen muhabbet, bir çocuğun ömür boyu taşıyacağı adalet duygusunu şekillendirebilir.

Akşam yemeklerinde sadece sınav sonuçları değil, gösterilen güzel davranışlar da konuşulmalı.

Bir çocuğun sabrını, merhametini, doğruluğunu fark eden bir anne-baba, ona verebileceği en kıymetli ödülü vermiş olur.

Ödüller yalnızca başarıya değil; küçük bir fedakârlığa, sessiz bir iyiliğe de verilmelidir ki çocuk hangi değerlerin gerçekten önemli olduğunu kalbinde hissetsin.

Ailede yaşanan her küçük olay bir eğitim fırsatıdır.

Bir kardeşle paylaşım, bir komşuya yardım, bir hasta ziyareti, bir özür, bir teşekkür...

Bunların her biri çocuğun ruhunda görünmez bir ağ örer.

Ve bu ağ, ileride hangi fırtınalar çıkarsa çıksın, onu ayakta tutar.

Çocuk, evinde merhameti yaşarsa sokakta da merhamet arar; evinde adaleti görürse toplumda da adalet ister.

Fakat sadece iyi niyet yetmez; ebeveynler davranışlarıyla da rol model olmalıdır.

Çocuklar söylenen nasihatlerden çok, yaşanan hayatı örnek alır.

Evde adil bir paylaşım varsa, çocuk adaletin ne olduğunu öğrenir.

Anne-baba sabırla sıkıntı taşıyorsa, çocuk hayatın yüklerini omuzlamayı öğrenir.

Ve en önemlisi, çocuk anne-babasının yanlış yaptığı yerde özür dileyebildiğini görüyorsa, hatadan korkmamayı, doğruluktan utanmamayı öğrenir.

Ne yazık ki bugün pek çok evde sadece başarı, makam, mevki konuşuluyor;

oysa asıl miras, yüksek karakterdir.

Evlatlarımıza bırakacağımız en kıymetli miras; gösterişli evler, dolu banka hesapları değil; vicdanlı bir kalp, erdemli bir duruştur.

Çünkü çocuk, anne-babasının sevgisinde güveni, sabrında metaneti, yanlışında tevazuyu bulduğu ölçüde hayata kök salar.

Bütün bunları sağlamak kolay mı? Elbette değil.

Ama şunu artık çok net biliyoruz:

Kalbine adalet tohumu ekilmeyen bir çocuk, en iyi okullardan mezun olsa da adaletsiz olur.

Kalbine merhamet ekilmeyen bir çocuk, en yüksek makamlara da gelse, çevresine zarar verir.

Kalbine edep ekilmeyen bir çocuk, en büyük servetleri bile yönetse, sonunda kendini yıkar.

Değerli okuyucularım,

Bu yazı dizisinde hep beraber gördük ki:

Eğitim sadece ders kitaplarından, sınav sistemlerinden ibaret değildir.

Gerçek eğitim, önce kalpte başlar.

Ve unutmayalım: Bir toplumu kurtaracak olan, yüksek binalar değil; yüksek karakterlerdir.

Bugün atılacak küçük bir adım, yarının koca bir ormanına dönüşebilir.

Bir çocuğun kalbine iyilik tohumu ekmek, bir neslin kaderini değiştirmek demektir.

İnşallah bu yazılar, bir yerlerde küçük de olsa bir kıvılcım olur.

Ve biz de bilmeliyiz ki: Bir insanın kalbine iyilik eken, bir milletin geleceğini kurtarmış olur.

Önümüzdeki yazıda, bu tohumları nasıl sabırla büyüteceğimizi ve aile içinde değer eğitimi için somut adım adım bir yol haritası çizeceğiz.

Çünkü sadece iyi niyet yetmez; sabırla, bilinçle ve doğru yöntemlerle geleceği inşa etmek gerekir.

O yüzden kıymetli okuyucum, bir sonraki yazıyı kaçırmamanızı gönülden tavsiye ederim.