Ariflerden bir zat ile kötü huylu bir adam yolculuk yapmışlar. Yolculuk esnasında ne cefalar etmiş o kötü huylu adam, neler çektirmiş bu arife… Ne cefalar, ne ezalar etmiş. Gıkı çıkmamış arifin, hiçbir şey dememiş. Sonra yolculuk bitmeye yazınca, ayrılma vakti gelmiş; “Hadi Allah'a ısmarladık, ben gidiyorum!” demiş bu kötü huylu; bizim arif başlamış hüngür hüngür ağlamaya…
“Niye ağlıyorsun ya hu? Sana o kadar eza etti, cefa etti; yolda ağlamadın da, şimdi ayrılırken niye ağlıyorsun? Asıl gülmen lazım!” demişler. “Ne güzel, bu adamdan kurtuldum diye yaka silkip sevinmen lazım. Şimdi ne diye ağlıyorsun?”
Arif bu söylenenlere şöyle cevap vermiş:
“Bu kadar zaman yanımda durdu. Ayrılıp gidiyor da, kötü huyları kendisinden ayrılmıyor. Acıyorum da ondan ağlıyorum.”
