Kültürümüzden, vicdanımıza, hayallerimizden, dualarımıza… “Dua etmek bir işe yaramaz, çalışmazsan başaramazsın” dediler. Tevekkülün anlamını bilmeyenlerin zihnini böyle kirlettiler… Otobüse yaşlı bir teyze veya amca bindiğinde “kalk yer ver” diye bas bas bağıran vicdanını nasıl görmezden gelebileceğini öğrettiler. “Boş ver, senden başkası zaten yer verir. Hem bak başın ağrıyor zaten” deyip hayali bir baş ağrısını alıp avuçlarına verdiler. Sen zaten dünden razıydın. Oysa sen güçlüydün, istersen bu savaşı kazanırdın…
“Hacı hoca olmakla ev geçinmez, illa dinini yaşamak istiyorsan kapat evinin kapısını kendi içinde yaşa. Sakın ha tebliğ etmeye kalkma! “ dediler. Havalı bir meslek oluşturdular kendilerince, tüm gençliği aynı elmaya doğru ittiler… Ve ardından birleşti düşman. Batı ve şeytan…
Günümüz Batı'sını incelediğimizde şeytana pabucunu ters giydirebilecek düzeyde imandan ve hak din olan İslam'dan ve hatta insanlıktan nasıl uzaklaştıklarını net bir şekilde görebiliyoruz. Birleşmiş milletlerin, kirlenmiş milletlerden öte bir şey olmadığını, Müslümanın çalışırsa o bayrağı en zirvede dalgalandırabileceğini Batı kadar biliyor muyuz? Tehlikenin Müslümanlar olduğunu, zira Müslümanlığın hak yol olduğunu, Allah'ın da Müslümanlarla beraber olduğunu ve tüm kanlı savaşların bu sebeplerden olabileceğini düşünüyor muyuz?
“Balıkçı Ali nedir, sen oraya fishes world yaz daha havalı olur” dediler. Sinsi sinsi kulaktan kulağa oynuyorlardı. İşin kötü tarafı caddenin başından sonuna kadar tüm mağazaların adının bizim coğrafyamıza ait olmadığını hiçbirimiz fark etmiyordu. Git gide yayılan bu hastalık kanser ya da verem hastalıklarından farklıydı. Çünkü bu hastalığın şifası vardı. Öncelikle cümlelerimizin arasına özenle dizilmiş yeslerden, nolardan sıyrılmalıydık… Koşar adım zafere kavuşmak yerine, kolay olandan başlamalı ağır ve emin adımlarla çıkmalıyız bu yolculuğa. Benliğimize yolculuğa…
Şeyda ÜNAL
