İnsanların birbirlerine karşı güvenleri zedelenmiş, inançlar zayıflamış, edep ve hayâ kalmamış, aile kurumu yok olmaya doğru sürükleniyor... vs.
Bunun farkında ve bilincindeyiz amenna... Peki neden toplumun ihyası için mücadele vermiyor, somut adımlar atmıyoruz?!.
Bence toplum olarak bir hastalığımız var ki; çok konuşup hiç iş yapmamak.
Cenab-ı Allah ayeti kerimede buyuruyor ki; “Bir toplum kendisini değiştirmedikçe Allah onları değiştirmez.” (Rad, 11) Bizlerin her şeyden önce toplumun içinde bulunduğu bu çirkeflikten kurtulmayı can-ı gönülden istememiz gerekmektedir. Çok eskilere gitmeden 80'li 90lı yılları göz önünde bulunduracak olursak; o gün camilere gitmek zordu, başörtüsü yasaktı, mütedeyyin insanlara bin bir türlü zorluk ve sıkıntılar uygulanıyordu. Tüm bunlara direndik.
Düne göre bugün çok daha fazla rahatlık ve ferah içindeyiz. Bu zulümler bitti, fakat bu defa modern hayat dayatmaları, bir pranga olup el ve ayaklarımıza vuruldu. Süslü koltuklara, dev televizyonlara, saray sofralarına, şamdanlı yemek masalarına daldık, adeta bize hizmet için üretilen ne varsa biz onların kölesi olduk. Onlara çalışıyoruz. Sabah akşam onların temizliği için veya onları elde etmek için didiniyoruz. Böylece farkında olmadan servet ve mal, iman ve akılımızın önüne geçiyor/geçti. Bizlere biraz egoistlik, bencillik, kibir de aşılanınca dün verdiğimiz mücadele bugün sadece sloganlarda kaldı...
Elbette güzel oturma gurupları, iyi bir yemek masası, renkli bir eve/hayata ihtiyacımız var. Bu gerekli de... Lakin bugün bu, vakıf, dernek, cami sohbetine mani olmamalı. İlgilenmemiz gereken arkadaşımız, bilinçlendirmemiz gereken yan komşumuz veya kötü bir arkadaşlık ortamı içinde bocalayan çocuğumuza zaman ayıramayacak derecede olmamalı.
Bir silkinişle üzerimizdeki ölü topraktan kurtulabilmek temennisiyle...
KÜBRA EKİCİ
