Doğal halini korumuş bir o kadar güzel olan Ardürek (Gökdere) Köyü tarihiylede insanlığa örnektir.Tarih tariftir insanlık için. Kum pilûn xuı nozun xu nozun (tarihini bilmeyen kendini bilmez) şöyle bir göz atalım tarihimize o zaman...Gün âğarmasıyla beraber serin bir rüzgar eserdi akan Murat nehri boğazından..karanlık çökünce lewe bunun (damlarda )yıldızları seyreder dururduk hemhal olurdu köyün odaları cirun (kolu komşuyla) bir derin gâl gâl (muhabbet) başlardı. Saygıdan kapı kenarında dinlerdi gençler ve çocuklar saygı ve sevgiydi muhabbeti güzelleştiren..êê devac xâlo hâ sébénã (ee Hadi söyle dayı ha ne oluyor) diye bâşlardı meseleler ardı ardına gelirdi. Heyat Pexmerun (Peygamberlerin Hayatı), memo-ziyn, xeco seyid ehmed ,sunıklerı (hikayeleri) hayatları başı çekerdi anlatılan meselelerde ... Büyüklerimizden olan bazıları Sofi Celil, Ap Xelil Hüs Xel, Haci Xelil Ehmecuni… (Allah hepsine rahmet etsin) muhabbetleriyle renk katarlardı uzun kış gecelerine … Onları dinlemek ve hizmet etmek bizi de olgunlaştırırdı.. Köyde söz sahibi olan büyüklerimiz hep yapıcı ve güzel tavsiyeci olurlardı adeta bir büyük aileyi andırıyodu. Adürek (Gökdere) Köyü hemen hemen her meseleyi çıkmaza girse de kendi içinde hallederlerdi. Bir sorun olursa büyükler toplanır, “hâden mâşer mâle şerât..” (Hadi şeriatı bilen hocaya gidelim) köyün bilgili alimi kimse ona gider meseleyi büyümeden çözerlerdi. Herkes Gönül rahatlığıyla verilen hükme razı olurdu.
Misafirperverliğiyle ön plandaydı Ardürek. Kiye mısafır de nışer ew kiye nu..(misafirin girmediğin ev ev değildir) gibi atasözleriyle, misafire ne kadar önem verildiği anlaşılıyor. Gökdere nahiye olmasından dolayı civar köylerden ilçeden işi icabı yolu düşen veya cuma namazına gelen köylüleri adeta misafír etme yarışına girerlerdi. Bu ikram ve cömertlikler kaynaştırıyordu bizleri. Muhabbetini derdini sevincini ve de aşını paylaşmak insana huzur verirdi.
Hülasa eskiler bir başkaydı. Şimdi ise eskiyi arar olduk. Sözde ilim ve bilim gelişti ama insani duygularda bir o kadar geriledi. Selam ve dua...
